Έχει δεν έχει έναν μήνα από τότε που είδα το “Πλύση Εγκεφάλου”, το ανέβασμα αυτής της συλλογής από φοιτητές της σχολής θεάτρου. Ακόμη ανατριχιάζω στην ανάμνηση κάποιων σκηνών…

Έντεκα μονόπρακτα, που διαδραματίζονται σε έναν εφιαλτικά παράλογο κόσμο – που όμως κάτι μας θυμίζει. Με σκληρή γλώσσα και εξαιρετικό κυνισμό, ο Ρουμάνος συγγραφέας μας παρασέρνει σε ένα σοκαριστικό ταξίδι.

“Ο φρουρός: Εθνικότης?”

“Η γυναίκα: Δεν έχω πια εθνικότητα. Εθνικότητα μου είναι αυτό το παιδί που κουβαλάω στην αγκαλιά μου. Εθνικότητα μου είναι η γη. Εθνικότητα μου είναι ο ουρανός με τ' άστρα πάνω από το κεφάλι μου. Εθνικότητα μου είναι τα πουλιά που πετάνε πάνω από τα σύνορα. Θέλω να έχω την ίδια εθνικότητα με τα πουλιά που πετάνε πάνω από τα σύνορα. Θέλω να έχω την ίδια εθνικότητα με τα σύννεφα που κάνουν βόλτες πάνω από τη γη. Εθνικότητα μου είναι ο άνεμος. Θέλω να έχω τα ίδια δικαιώματα με τον άνεμο, με τα πουλιά, με τ' αστέρια του ουρανού. Η μωρωδιά από τις ανθισμένες φλαμουριές…τη νιώθετε? Θέλω να έχω την ίδια εθνικότητα με τις φλαμουριές. Βλέπετε αυτό το ωραίο ηλιοβασίλεμα? Θέλω να έχω την ίδια εθνικότητα με το ηλιοβασίλεμα. Τα ίδια δικαιώματα με τις εποχές του χρόνου…Τα ίδια δικαιώματα με τη χειμερινή ισημερία, με την εαρινή ισημερία…ΝΑ! Ήρθε το χιόνι…Ε…τόσον καιρό που περιμένω στα σύνορα…με πρόλαβε ο χιονιάς. Δεν είναι όμορφες οι νιφάδες του χιονιού? Θέλω να έχω την αξιοπρέπεια των νιφάδων του χιονιού. Να μου αναγνωρίσουν αυτή την αξιοπρέπεια. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Μόνο την αξιοπρέπεια των νιφάδων του χιονιού. Να μου δώσουν το δικαίωμα να είμαι αξιοπρεπής, όπως οι νιφάδες του χιονιού.”

[Τεύχος #01]