Το έκλεισα βέβαια γιατί έμπαινε κρύο και τρίζανε τα δόντια μου.
Τακ-τακ0τακ0τακ-τακ-τα-α-κ-00τακτακ—0—τακ τακ-τακ
Έκανα διάφορα μπιτ και ρυθμούς καθώς κοίταζα ποντίκια-ασφαλιστές. Ξεπηδάγανε από τις τρύπες στο ταβάνι με ιστούς και μπέρτες. Σούπερ ήρωες βζιιιιιιιιιιιιιιιίίίννν………. Στο δωμάτιο πετάγανε.
Και το κάνανε άνω κάτω ρίχνοντας τα έπιπλα. Τα έδιωχνα με την γλώσσα. Και τα γρονθοκοπούσα.
Φύλαγα τις αποδείξεις και έδινα τα κοινόχρηστα και το νοίκι πάντα στην ώρα τους. Κάθε φορά που πήγαινα στον ιδιοκτήτη του έλεγα για το πρόβλημα.
Με τα ιπτάμενα ποντίκια ασφαλιστές σούπερ ανακατώστρες ήρωες. Αυτός μου πρότεινε να πάρω φάκες με πριγκίπισσες και δράκους απ’ έξω.
Εγώ όμως αρνιόμουν πάντα λόγω της επιθυμίας που είχα από μικρός.
Εγώ όμως αρνιόμουν πάντα λόγω της επιθυμίας που είχα από μικρός.
Να ήμουν γυναίκα αχ και να ήμουν γυναίκα.
Όταν η κοπέλα μου λείπει από το σπίτι φοράω τα εσώρουχά της και κόβω βόλτες στο σπίτι και τα τρωκτικά με κοροϊδεύουν.
Έτσι σκέφτομαι πως αν είχα και εγώ αιδοίο δε θα ήθελα να με βάλουν σε φάκα επειδή κάποιος μαλάκας έχει τρύπες στο ταβάνι του σπιτιού του και θέλει να πιάσει τα ποντίκια που τυχαίνει να είναι και ήρωες…
[Κείμενο: "Καλά (ορέστη)" – Τεύχος #01]
