Μου χτύπησαν την πόρτα χθες βράδυ. Η καρδιά μου σκίρτησε. Σπάνια μου χτυπάνε την πόρτα, σπάνια την ανοίγω. Ήταν ένα μικρό κορίτσι.
Πρέπει πολύ προσεκτικά να κοιτάει κανείς από το ματάκι. Να μην ακουμπάς ποτέ το πρόσωπό σου στην πόρτα. Να μην αγγίζεις το χερούλι. Να περπατάς προσεκτικά, μονάχα με τις κάλτσες. Να αναπνέεις ρυθμικά, διακριτικά. Το σπίτι πρέπει να δείχνει αδειανό. Πρέπει πολύ προσεκτικά να κοιτάει κανείς από το ματάκι.
Αν καταλάβουν ότι τους κοιτάς, ξαφνιάζονται. Κι όταν ξαφνιάζονται, άθελά τους σε τρομάζουν. Ίσως κοιτάξουν αμήχανα προς το μέρος σου. Ίσως φωνάξουν το όνομά σου. Να αναπνέεις ρυθμικά, διακριτικά. Στρέφουν τα μάτια τους κατά το γυαλί. Το γυαλί παραμορφώνει τα πρόσωπα, το γυαλί παραμορφώνει τα μάτια. Τα κάνει να φαίνονται μεγάλα, τα κάνει να δείχνουν ασύμμετρα. Ήταν ένα μικρό κορίτσι.
Συνήθως χτυπάνε δυο φορές. Οι υπομονετικοί τρεις, οι θρασείς τέσσερις. Ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο χτύπο περνάει ώρα αρκετή. Ίσως φωνάξουν το όνομά σου. Ο τρίτος χτύπος είναι βιαστικός. Ο τέταρτος απελπισμένος, συχνά δε μπορείς καν να τον ξεχωρίσεις από τον προηγούμενο.
Κι ύστερα φεύγουν. Προτού κατέβουνε την παλιά σκάλα (που τρίζει σε κάθε τους βήμα), κάποιοι ρίχνουν μια τελευταία ματιά πίσω από τον ώμο τους. Το γυαλί παραμορφώνει τα πρόσωπα, το γυαλί παραμορφώνει τα μάτια. Περίεργες φαίνονται οι κινήσεις τους μέσ’ απ’ το γυαλί. Μερικοί αναστενάζουν αγανακτισμένοι. Κάποιοι άλλοι μετρούν εκνευρισμένοι με το ρολόι τους το χρόνο που άδικα σπατάλησαν έξω από την πόρτα σου. Ίσως φωνάξουν το όνομά σου.
Μου χτύπησαν την πόρτα χθες βράδυ. Ήταν ένα μικρό κορίτσι. Πρέπει πολύ προσεκτικά να κοιτάει κανείς από το ματάκι.
[Κείμενο: "Μελδόκιος" – Τεύχος #01]