Φόρεσε πάλι το κοκκινόμαυρό του πέπλο
και ξεκίνησε, γι’ άλλα μέρη κίνησε
και βρήκε
δυο καρδιές αναζωπύρωσης, πηγές κάποιας λάμψης
που δεν γύρεψε όταν απ’ την αγκαλιά τους
βγήκε…
και ξεκίνησε, γι’ άλλα μέρη κίνησε
και βρήκε
δυο καρδιές αναζωπύρωσης, πηγές κάποιας λάμψης
που δεν γύρεψε όταν απ’ την αγκαλιά τους
βγήκε…
Μέθυσε με λάβαρα στα χέρια
και με τραγούδια αναγεννήθηκε.
Γέννησε αστέρια από του Κρόμγουελ
ως τον τόπο σου και δεν ενοχλήθηκε
το γέλιο…
«Θέλω να τ’ ακούσω» είχα φωνάξει
ένα βράδυ.
Θέλω να του δώσω την μιλιά μου
ν’ αγορεύσει…
Θέλω να σου δώσει απ’ το δέρμα μου
σημάδι
κι ασ’ το μέσα στο θλιμμένο φόντο
να χορέψει…
σημάδι
κι ασ’ το μέσα στο θλιμμένο φόντο
να χορέψει…
Το γέλιο…
Το κοκκινόμαυρό σου γέλιο…
[Κείμενο: "Ήρωας" – Τεύχος #01]